ΞΕΚΟΛΛΑ...

Το (κορυφαίο) ραδιοφωνικό σποτάκι της Jose Cuervo τελειώνει με τη φράση "Μη μένετε σπίτι" (φωναχτά, σαν προειδοποίηση). Παρότι θα μπορούσα να ταυτιστώ, τον τελευταίο καιρό υποπίπτω συχνά στο εν λόγω ατόπημα. Χωρίς παρέα. Κάτι τέτοιες μέρες (με dvd, περιοδικά, βιβλία, πασιέντζα-αράχνη στον υπολογιστή) αναγκαστικά το ψάχνεις το θέμα. Εγώ συνειδητοποίησα λοιπόν ότι τελευταία ολοένα και περισσότερο με απορροφούν τα κολλήματά μου. Ταυτοχρόνως κανείς δεν ακολουθεί. Γιατί προφανώς ο καθένας έχει άλλα κολλήματα ή εν πάσει περιπτώσει κάνει άλλες επιλογές. Ο κίνδυνος είναι να μη σε παίρνει από κάτω. Και κυρίως να μην λες παραπονιάρικα "δε με καταλαβαίνει ο ντουνιάς". Θα το κάνω παρόλα αυτά. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ακούω τη μουσική που ακούω την εκάστοτε στιγμή. Και έστω ότι κατάλαβε γιατί γουστάρω τους Zyklon, πώς είναι δυνατό να νιώσει ότι μπορεί να έχω διάθεση να βάλω στο καπάκι τους Lambchop (σε μια στάνταρ λογική, απλά it doesn't make sense). Κανείς δε φαίνεται να συμμερίζεται τη λατρεία μου για το Royal Tenenbaums (το είχε χθες στο Star), που εκτός του ότι με μαγνητίζει, με συγκινεί πάρα πολύ κιόλας (λες να έχει κάποια σχέση με patterns που βρίσκω και στη δική μου, ευρύτερη οικογένεια); Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ένα τυχαίο στατιστικό στοιχεία σχετικά με τον Λεβαδειακό της περιόδου 1987-88 μπορεί να μου προκαλέσει τέτοιο (πρόσκαιρο) ενθουσιασμό.
Μετά από σκέψη όμως, κατάλαβα ότι ενώ όλα τα παραπάνω ισχύουν, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Λόγους ανησυχίας έχουν όσοι φοβούνται ότι αυτό ακριβώς θα τους δημιουργήσει δυσαρμονία στις σχέσεις τους με τους άλλους, ότι δε θα βρουν γκόμενα ή κολλητούς που να συμπληρώνουν τις ατάκες τους. Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος συχνά ψάχνει για υποκατάστατα του εαυτού του ενώ είναι δεδομένο ότι το μόνο που αρκεί είναι η εύρεση κάποιου συμπληρωματικού. Άστους να μη σε καταλαβαίνουν. Αν το σέβονται, είναι αρκετό...