ΚΑΘΑΡΙΣΕ Ο ΦΑΔΕΡ

Ο αγαπητός συν-μπλόγκερ και κάφρος (ωραίος τύπος) Me ανάβει και δεύτερο τσιγάρο, παρακολουθώντας τον αγώνα της Εθνικής μπάσκετ με τους Γάλλους. Ο κύριος με το κυάλι στην μπροστινή σειρά γίνεται έξαλλος και αποφασίζει να εκφράσει την οργή του με τρόπο πολύ καθώς πρέπει.
"Σε παρακαλώ πολύ, μην ξανανάψεις τσιγάρο".
"Σας ενοχλεί ε; Συγγνώμη".
Όχι όμως, δεν τον ενοχλεί, είναι ζήτημα αρχής όπως μας εξηγεί, έτοιμος να εκραγεί.
"Το ξέρω, είσαι νεολαίος (σ.σ. 29, να τ' αφήσώ;) αλλά πρέπει να έχουμε αρχές. Να υπακούμε σε αυτά που επιβάλλει η κοινωνία. Και αν καπνίζουν κι άλλοι, να τους απομονώσουμε."
Σε γενικές γραμμές, συμφωνώ απόλυτα. Πιστεύω στους νόμους και τους κανόνες. This is not Nam you know. Ωστόσο, πρόσεξα ότι δίπλα του βρισκόταν νεανίας-σκατόφατσα, προφανώς ο γιός του, ο οποίος ένιωσε εμφανώς ντροπιασμένος από την αυταρχική, δίκαιη αλλά κοινωνικά παρωχημένη συμπεριφορά του άπερ κλας φάδερ. Όλο αυτό το θεατρινίστικο ξέσπασμα παραδειγματισμού (βλέπεις γιε μου τι δε θέλω να γίνεις όταν μεγαλώσεις) σε συνδυασμό με την ελεεινή σοβαροφάνεια του κυρίου με έκανε να θέλω να ανάψω μπάφο και να του τον περάσω. Να ουρλιάξω στο αυτί του "έλα μωρή καύλα Διαμαντίδη". Να τον κλωτσήσω με το γόνατο, αλλάζοντας θέση βολέματος. Να κλάσω στη μούρη του και να βγάλω στεναγμό ανακούφισης. Να του βάλω στα ακουστικά τον καινούριο δίσκο των Venom.
Φυσικά (επειδή όπως σας είπα, συμφωνώ επί της αρχής) έκανα αβαβά το όλο θέμα και δεν ξαναάναψα ούτε εγώ τσιγάρο στη διάρκεια της φιλικής αναμέτρησης. Άραγε είμαι έτοιμος για την πατρότητα;