ΙΔΙΟΦΥΪΑ

Μετά το τέλος του τραγικού ποδοσφαιρικού αγώνος ΠΑΟ-Ιωνικού, ο ξύπνιος ο γκρικ φώναξε δυνατά (για να τον ακούσει όλη η θύρα): "Μπράβο Βαρδινογιάννη, τους τα πήρες πάλι τα λεφτά, 18 έδινε το διπλό στο στοίχημα". Επιτέλους. Κάποιος να πει πέντε πράματα μπας και ξυπνήσουμε. Ότι ο Τζίγκερ ποντάρει στο στοίχημα για να αυξήσει την περιουσία του. Μόνο ένας πραγματικός Έλληνας θα έκανε αυτή τη μεγαλοφυή σύλληψη που δείχνει πως όντως είμαστε ο σπουδαιότερος λαός της υφηλίου. Δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω, να κλάσω ή να φωνάξω.

ΜΠΑΛΚΑΝ ΤΟΥΡΙΣΤ

Δεν μπορώ να πω, πολλά μου έκαναν εντύπωση κατά την τουριστική μου έφοδο στα Βαλκάνια (με κατάληξη το υπέροχο από κάθε άποψη Ντουμπρόβνικ στη Νότια Κροατία, Αδριατική, Δαλματικές Ακτές και δε συμμαζεύεται). Για πάμε:
- Το τρένο Θεσσαλονίκη-Λιουμπλιάνα έχει αρκετές κουκέτες. Των 6 ατόμων. Στο 2x2. Με μια τριμελή οικογένεια από την Μακεντόνια και ένα μεσήλικα Κροάτη, το 26ωρο ταξίδι στο Ζάγκρεμπ μετατρέπεται σε πρόκληση.
- Υπάρχει θεός. Τις μέρες εργάζεται ως πλανώδιος πωλητής νερών και αναψυκτικών στο σταθμό της Νις της Σερβίας. Η φωνή του (σε άπταιστα ελληνικά - τα μοναδικά που ακούσαμε για 7 ημέρες πέρα από τις φωνές μας) "νερά, λουκόυμάντες" ήχησε σα ύμνος στα ιδρωμένα από τον Καύσωνα ώτα μας.
- Πολλά σπίτια στη Σερβία, τη ΦΥΡΟΜ και την Κροατία έχουν μείον σοβά και μπογιάτισμα. Με άλλα λόγια είναι τούβλα στα οποία ανοίγονται κουφώματα για παράθυρα ενώ η σκεπές φτιάχνονται σιγά σιγά. Αυτό θα πει "χτίζω σπίτι". Δεν είναι αστείο βέβαια είναι λυπηρό συνάμα αξιοθαύμαστο από ένα λαό (ok, τουλάχιστον έξι λαούς) που έφαγε χοντρή τη σφαλιάρα του πολέμου.
- Οι Αμερικανοί πολίτες έχουν την τάση να μιλάνε πιο δυνατά από τους άλλους. Κάθε τουρίστας εξ Αμερικής στην παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ φρόντιζε να κάνει αισθητή την παρουσία του με την εκνευριστική προφορά του και τα συγκαταβατικά σχόλιά του για την κατάσταση σε αυτή την περίεργη μικρή χώρα. Μαλάκες.
- Φρέσκα μύδια έξι ευρώ το κιλό; Ναι ακριβώς όπως και στην Ελλάδα. Ώρα για μετανάστευση.
- Ο παγωτατζής με τίς γαμάτες γεύσεις νόμιζε πως ήμουν Ισπανός. Μόλις του είπα "no, greek" απάντησε άμεσα "aaa, Panathinaikos". Enough said.
- Η Κροατική μπύρα (προτίμηση Ozujsko Pivo) μπορεί να ξυπνάει μέσα σου το φλώρο αλλά δημιουργεί μια μοναδική αίσθηση ευφορίας μετά τη θάλασσα.
- Ο καινούριος δίσκος των Slayer είναι κορυφή - έπος μίσους. Άσχετο μεν αλλά αυτό άκουγα όταν κοιμόταν ή έκανε μπάνιο η έτσι.
- Η ερώτηση από όλους ("και γιατί θα πάτε Κροατία;") απαντάτε με το αποστομωτικό "γιατί είναι γαμάτη".
And it's back to work... a-g-a-i-n...

ΚΑΘΑΡΙΣΕ Ο ΦΑΔΕΡ

Ο αγαπητός συν-μπλόγκερ και κάφρος (ωραίος τύπος) Me ανάβει και δεύτερο τσιγάρο, παρακολουθώντας τον αγώνα της Εθνικής μπάσκετ με τους Γάλλους. Ο κύριος με το κυάλι στην μπροστινή σειρά γίνεται έξαλλος και αποφασίζει να εκφράσει την οργή του με τρόπο πολύ καθώς πρέπει.
"Σε παρακαλώ πολύ, μην ξανανάψεις τσιγάρο".
"Σας ενοχλεί ε; Συγγνώμη".
Όχι όμως, δεν τον ενοχλεί, είναι ζήτημα αρχής όπως μας εξηγεί, έτοιμος να εκραγεί.
"Το ξέρω, είσαι νεολαίος (σ.σ. 29, να τ' αφήσώ;) αλλά πρέπει να έχουμε αρχές. Να υπακούμε σε αυτά που επιβάλλει η κοινωνία. Και αν καπνίζουν κι άλλοι, να τους απομονώσουμε."
Σε γενικές γραμμές, συμφωνώ απόλυτα. Πιστεύω στους νόμους και τους κανόνες. This is not Nam you know. Ωστόσο, πρόσεξα ότι δίπλα του βρισκόταν νεανίας-σκατόφατσα, προφανώς ο γιός του, ο οποίος ένιωσε εμφανώς ντροπιασμένος από την αυταρχική, δίκαιη αλλά κοινωνικά παρωχημένη συμπεριφορά του άπερ κλας φάδερ. Όλο αυτό το θεατρινίστικο ξέσπασμα παραδειγματισμού (βλέπεις γιε μου τι δε θέλω να γίνεις όταν μεγαλώσεις) σε συνδυασμό με την ελεεινή σοβαροφάνεια του κυρίου με έκανε να θέλω να ανάψω μπάφο και να του τον περάσω. Να ουρλιάξω στο αυτί του "έλα μωρή καύλα Διαμαντίδη". Να τον κλωτσήσω με το γόνατο, αλλάζοντας θέση βολέματος. Να κλάσω στη μούρη του και να βγάλω στεναγμό ανακούφισης. Να του βάλω στα ακουστικά τον καινούριο δίσκο των Venom.
Φυσικά (επειδή όπως σας είπα, συμφωνώ επί της αρχής) έκανα αβαβά το όλο θέμα και δεν ξαναάναψα ούτε εγώ τσιγάρο στη διάρκεια της φιλικής αναμέτρησης. Άραγε είμαι έτοιμος για την πατρότητα;

CHECK #2: SOMEWHERE ALONG THE HIGHWAY

" Night falls, silence takes a grip. Guilt I retrieved, a burning will to die.
I need this to be over before I am bleeding dry.
Somewhere along the highway these tracks must end.
I pass a crowd on my way to the house on the hill.
Dead man with pitchfork arms tells me all that he knows.
Leave me here for the crows.
In the Fall she came back, and with her the birds."
Τούτοι οι στίχοι του "And With Her Came The Birds" μαζί με τη μουσική συνοδεία ενός πεθαμένου banjo σε ένα combo που θυμίζει Smog, τι σχέση έχουν με το σκανδιναβικό metal; Καμία πραγματικά. Απλώς επειδή οι Cult Of Luna έχουν ένα τραγουδιστή που προτιμά να ξερνάει το πάθος και την απόγνωσή του παρά να τα μασκαρεύει αλλά κυρίως επειδή ανήκουν στο ευρύτερο metal κύκλωμα, κανείς άλλος δεν πρόκειται να τους πάρει χαμπάρι. Αυτό, το τέταρτό τους album μάλιστα, είναι ό,τι μακρινότερο στο metal θα βρει κανείς (ειδικά το προαναφερθέν κομμάτι - ό,τι πρέπει για φανς του Will Oldham). Οπότε μη φοβηθείτε, ακούστε τους, παίζουν σαν τους Isis. Μοιάζουν σαν μια βαριά ανάσα που ξέφυγε από τους πνεύμονες των Godspeed και κυλίστηκε σε μια drone λασπουριά. Γαμώ τα γκρουπ...

ΞΕΚΟΛΛΑ...

Το (κορυφαίο) ραδιοφωνικό σποτάκι της Jose Cuervo τελειώνει με τη φράση "Μη μένετε σπίτι" (φωναχτά, σαν προειδοποίηση). Παρότι θα μπορούσα να ταυτιστώ, τον τελευταίο καιρό υποπίπτω συχνά στο εν λόγω ατόπημα. Χωρίς παρέα. Κάτι τέτοιες μέρες (με dvd, περιοδικά, βιβλία, πασιέντζα-αράχνη στον υπολογιστή) αναγκαστικά το ψάχνεις το θέμα. Εγώ συνειδητοποίησα λοιπόν ότι τελευταία ολοένα και περισσότερο με απορροφούν τα κολλήματά μου. Ταυτοχρόνως κανείς δεν ακολουθεί. Γιατί προφανώς ο καθένας έχει άλλα κολλήματα ή εν πάσει περιπτώσει κάνει άλλες επιλογές. Ο κίνδυνος είναι να μη σε παίρνει από κάτω. Και κυρίως να μην λες παραπονιάρικα "δε με καταλαβαίνει ο ντουνιάς". Θα το κάνω παρόλα αυτά. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ακούω τη μουσική που ακούω την εκάστοτε στιγμή. Και έστω ότι κατάλαβε γιατί γουστάρω τους Zyklon, πώς είναι δυνατό να νιώσει ότι μπορεί να έχω διάθεση να βάλω στο καπάκι τους Lambchop (σε μια στάνταρ λογική, απλά it doesn't make sense). Κανείς δε φαίνεται να συμμερίζεται τη λατρεία μου για το Royal Tenenbaums (το είχε χθες στο Star), που εκτός του ότι με μαγνητίζει, με συγκινεί πάρα πολύ κιόλας (λες να έχει κάποια σχέση με patterns που βρίσκω και στη δική μου, ευρύτερη οικογένεια); Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ένα τυχαίο στατιστικό στοιχεία σχετικά με τον Λεβαδειακό της περιόδου 1987-88 μπορεί να μου προκαλέσει τέτοιο (πρόσκαιρο) ενθουσιασμό.
Μετά από σκέψη όμως, κατάλαβα ότι ενώ όλα τα παραπάνω ισχύουν, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Λόγους ανησυχίας έχουν όσοι φοβούνται ότι αυτό ακριβώς θα τους δημιουργήσει δυσαρμονία στις σχέσεις τους με τους άλλους, ότι δε θα βρουν γκόμενα ή κολλητούς που να συμπληρώνουν τις ατάκες τους. Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος συχνά ψάχνει για υποκατάστατα του εαυτού του ενώ είναι δεδομένο ότι το μόνο που αρκεί είναι η εύρεση κάποιου συμπληρωματικού. Άστους να μη σε καταλαβαίνουν. Αν το σέβονται, είναι αρκετό...